Niet onze afkomst is
bepalend, maar onze toekomst. Wat kunnen we de komende tien jaar verwachten? De
interessante debatten in het kader van Perspectief voor Nederland gaven daar
vorig jaar een goed beeld van. Zorg, levenslang leren, sociale cohesie, werk,
welzijn, grondstoffen, voedsel, klimaat, mobiliteit en geopolitieke
verhoudingen houden ons terecht zeer bezig.
Ook de Amerikaanse
president Barack Obama. Op 13 januari van dit jaar wijdde hij een belangrijk
deel van zijn – laatste – State of the Union in het Congres aan de ingrijpende
en onverbiddelijke veranderingen die van invloed zijn op ‘onze manier van
leven, ons werk, bedrijven, onze overheid, onze planeet en onze positie in de
wereld’. Hoopvolle medische en farmaceutische doorbraken, maar ook economische
en technologische veranderingen die oude banen vernietigen, nieuwe banen
scheppen, jonge mensen kansen bieden en gezinnen voor fundamentele keuzes
plaatsen.
Obama is onbeschaamd
hoopvol. Altijd geweest: tijdens zijn studie (Columbia en Harvard) en als
advocaat in Chicago, waar hij de armere buurten leerde kennen, was zijn
belangrijkste vraag hoe politiek beleid het beste in mensen naar boven kan
halen en niet het slechtste. Zie zijn ‘Audacity of Hope’ (2008). Ook anno 2016
is de ‘State of the Union’ krachtig. ‘Right now, the United States of America
has the strongest, most durable economy in the world’. Veertien miljoen nieuwe
banen, de helft minder werkloosheid. Bijna negentig keer werd er
geapplaudisseerd en klonk er gelach op. Machtig en aanstekelijk optimisme.
Diezelfde dertiende
januari was ik op de lunchbijeenkomst van Departement Dordrecht. Leden van de Raad van Advies worden geacht
enkele malen per jaar in hun regio bij
departementen op bezoek te gaan. Dat is een genoegen en het is leerzaam,
ook nu weer. Voorzitter Vincent
Groot verwelkomde de aanwezigen mondeling én met een filmpje van
de vorige bijeenkomst, gemaakt door leerlingen van het Da Vinci College. Ook
kondigde hij alvast de spreker aan: Frederik van Beuningen die over de
investeringsfilosofie van Teslin ging praten en over de kwaliteit van
governance bij bedrijven.
Eerst echter kreeg Ad
Eland, ondernemer en lid van De Maatschappij, de gelegenheid om zijn twee
minutenspeech te houden. Dat was een regelrechte aangename verrassing. Met name
voor mensen – en dat zijn er velen - die wel eens een bijeenkomst bijwonen waar
een koud of warm hapje wordt aangeboden en die steevast staan te frommelen met
een servetje dat naast de bitterbal of het blokje kaas ligt. Ad vertelde daar
smaakvol en herkenbaar over, maar belangrijker, hij bood uitkomst.
Zijn vondst is de
‘Grippy’. Een opvallend 3-dimensionaal servetje dat door zijn piramidale
ontwerp gemakkelijk met drie vingers kan worden opgepakt zodat de geserveerde
snack schoon kan worden beetgenomen. De eerste ter wereld. Ad Eland had ook een
informatief promotiefilmpje laten maken, dat liet zien hoe de Grippy tot stand
was gekomen. Ondernemerschap pur sang. En ook milieuvriendelijk. De Grippy verbruikt
door zijn vorm zo’n vijfenzeventig procent minder papier. Disruptief?
Geenszins, hooguit voor de oude servetjes. Creatief? In hoge mate: je moet er
maar op komen. En bovenal: gastvriendelijk. Ad’s pay-off: ‘Met Grippy’s serveer
je iedereen een glimlach’.
Terecht beloonden de
aanwezigen hem met een lach en een spontaan applaus. Niet die negentig keer van
Obama, maar wel ruim voldoende voor twee minuten stimulerend ondernemerschap.
Ad’s Grippy’s zouden het zeker goed doen in The White House.
Nico van Grieken
Lid van de Raad van Advies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten