Het is niet altijd wat het lijkt

Het is niet altijd wat het lijkt! Dat is meer dan ooit waar in deze tijd van social media.

Mensen horen iets, denken iets, trekken hun conclusies en plaatsen het in de social media. Eenmaal geplaatste informatie wordt gedeeld en geretweet. De gecreërde waarheid wordt groter en groter en zo wordt een idee zomaar een "feit" met of zonder onderbouwing. Als iedereen het zo vindt dan zal het wel zo zijn.

Donderdag 20 november waren we met De Maatschappij te gast bij de Veiligheidsregio Drenthe aan de Mien Ruysweg te Assen. In een prachtig nieuw gebouw zijn onder andere de brandweer en de Gemeentelijke GezondheidsDienst (GGD) gevestigd.

De presentatie van de heer Robert Kleine leerde ons dat de kernwoorden voor de brandweer zijn: daadkrachtig en betrokken, dat wil zeggen: 

• Optreden bij calamiteiten
• Vergroten van de bewustwording omtrent fysieke veiligheid
• Onderdeel zijn van de samenleving

Deze drie items vragen een communicatieve houding van de organisatie. De brandweer was een organisatie die zich liet leiden door centrale beleidsafspraken, procedures, budgetten etc.
De brandweer van nu wil samen met de samenleving, onze veiligheid vergroten. Dit vraagt een bewustwordingsproces bij de brandweer waar eenzijdig zenden niet meer volstaat, "we zullen moeten communiceren (luisteren en reageren) met alle beschikbare media".

(dus ook social media ).

Belangrijk in dit proces is om je te realiseren wat de gevoelens van mensen zijn om vervolgens proactief te kunnen anticiperen. Door het verstrekken van de juiste informatie en actief mee te communiceren verklein je de kans dat onjuiste ideeën een eigen leven gaan leiden in de social media.

Het lijkt logisch als je het leest, maar wat gaat het vaak fout. Deze week nog bij Tros Radar een programma over de melkveehouderij, en alle aandacht in de pers en social media omtrent de lelieteelt.

Bij een selecte groep van mensen leeft een bepaald beeld, dit beeld wordt geventileerd, gedeeld, geretweet, opgepakt door de pers en voordat je het weet is er een "nieuwe waarheid" geboren.

In de praktijk blijkt dat het herstellen van de werkelijkheid in de (social) media veel meer tijd en energie vraagt dan het maken van een goede marketing en communciatie strategie waar social media een onderdeel van uitmaakt. Deze strategie vormt weer de bepalende factor binnen de internetmarketing .

Wija,

voorzitter departement Drenthe

In dialoog aan de keukentafel

We kennen de bedrijfsbezoeken ter inspiratie en de borrels, lunches en diners voor de verbinding met elkaar. Maar De Maatschappij vernieuwt ook. Vernieuwt door het opstarten van departementen en het aantrekken van nieuwe leden bijvoorbeeld. Daarnaast zoeken we naar vernieuwing ook op inhoud.

Nieuwe ontmoetingen leiden vaak tot nieuwe inzichten. Een goed gesprek is in harmonie, laagdrempelig en met respect voor elkaar. Maar hoe ga je nu een goed gesprek aan waarbij je ook gevoelige, soms wellicht taboedoorbrekende, onderwerpen aansnijdt om standpunten te herzien, bij te stellen of juist te behouden? Wat is het belang ervan voor een netwerk als De Maatschappij?

Met standpunten kan je visie bepalen. Visies die organisaties en bedrijven kunnen vormen voor de toekomst. De Maatschappij waagt zich aan dialogen die soms op het scherpst van de snede kunnen zijn. Want de Nederlandse maatschappij is continue in ontwikkeling en daar moet je ook in mee durven gaan als kennisinstelling, overheid en onderneming en dus als De Maatschappij.

Departement Zutphen Apeldoorn en Epe organiseren eind november een groots evenement met een socratische dialoog met Patricia van Walstijn bij het Banyan Centre in samenwerking en met filosofe Marlou van Paridon van Het Socratisch Gesprek www.hetsocratischgesprek.nl . 

Departement Amsterdam trapt een week eerder af met een kleinschalige bijeenkomst bij de filosofe thuis aan de keukentafel onder de titel 'Socratische Zwarte Pieten dialoog'.  Een dialoog aanhakend op de actualiteit. Een discussie waar we niet een middag uitkomen, maar die wel goed is om met elkaar te voeren. Al is het om te ervaren op welke manier je een discussie in de vorm van een dialoog met elkaar kunt aangaan. Een inspirerende en vernieuwende manier die mensen met elkaar in verbinding kan brengen.

Deel II: Getuigschriften, Insignes, oorkondes… is dat nog wel van deze tijd?

Met nieuwsberichten over de spanningen en veranderingen op de arbeidsmarkt die vandaag de dag plaatsvinden, in een markt waarin zelfs, of ook, gevestigde bedrijven als KLM met massaontslagen dreigen, lijkt een erkenning voor langdurig werkgevers-werknemersverband uit het zicht te geraken. 

Of neemt het belang van een erkenning hierdoor niet juist toe?

Lasaulec is een van de gevestigde bedrijven in Nederland die getuigschriften afneemt. We vroegen HR manager Kees van der Heijden naar zijn bevindingen.

Lasaulec een Technisch Groothandelsbedrijf is opgericht in 1947. Met enige regelmaat hebben wij dan ook jubilarissen met 25 of 40 dienstjaren. Zij worden geëerd met een vererend getuigschrift met daarop aangebracht de zilveren medaille bij 25 jaar en de gouden bij een 40 jarig jubileum.

Het geheel wordt dan ingelijst en aan de jubilaris uitgereikt.

Dat dit gebaar op prijs gesteld wordt werd ons duidelijk toen wij jaren geleden er over nadachten om het vererende getuigschrift te laten vervallen. Er stak een storm van protest op, zodanig dat wij dit plan snel hebben laten varen. Bij veel jubilarissen heeft het getuigschrift een ereplaats in hun huis.

Getuigschriften, Insignes, oorkondes… is dat nog wel van deze tijd?

Het vererend getuigschrift werd ingesteld in 1903 en sindsdien aan vele generaties jubilarissen uitgereikt als bewijs van waardering van het hele Nederlandse bedrijfsleven. De Maatschappij kent deze toe aan haar bedrijfsleden.

Bestaat dat nog, zoveel jaren diensttrouw? In tijden waarin vaste contracten nog maar weinig worden gegeven doordat bedrijven onder druk staan, of  talenten worden weggekaapt door de grotere jongens? Die ‘ouderwetse’ loyaliteit van medewerkers en van de werkgever is vandaag-de-dag toch een schaars goed?

Dat bezit, dat moet je juist koesteren. Net als een goede gezondheid. Die moet je voeden en ondersteunen. En soms ook extra belonen. Je waardering laten blijken.

Maar is een getuigschrift of insigne nog wel van deze tijd? Zijn er geen modernere varianten denkbaar die ook volstaan? Zit de medewerker die zich jarenlang heeft ingezet nog wel te wachten op een nieuw lijstje aan de wand of een speldje op zijn revers?

Tijd voor vernieuwing!

Of…

Toch niet?

HR manager Kees van der Heijden van Lasaulec, groothandel in techniek, dacht er ook het zijne over.
Geen oorkonde meer voor jarenlange trouwe dienst en inzet. Waar dit tot leidde….

Wordt vervolgd!

In de prijzen vallen

Prijzen en netwerken. Wat heeft dat nu weer met elkaar te maken?

Voor De Maatschappij juist heel veel.

De Nederlandsche Maatschappij voor Nijverheid en Handel opgericht in 1777 kwam bijeen in vergadering. Vergaderingen met grijze wijze mannen in pak uit diverse gelederen. Ondernemers, wetenschappers en bestuurders. Allen met het doel de Nederlandse economie te bespreken en te zoeken naar middelen die economie te stimuleren.

Hoe anders, in een tijd zonder internet en andere snelle communicatiemiddelen, 

moest men het destijds zoeken in beloningen om de mens tot nadenken en kennisdelen te bewegen.

Heden ten dagen is de mens in dat opzicht ook niet veranderd.

Innovaties worden ingegeven door crisis, onvolkomenheden in het dagelijks leven en,
ten delen gestimuleerd,  door beloningen te geven in de vorm van prijzen. We zoeken immers altijd naar nieuwe ontwikkelingen, willen graag uitgedaagd worden en zien onze inzet ook graag beloond.

Omdat we de wereld iets mooier willen maken.

De Techniekprijs, waarbij departement Zaanstreek-Waterland nauw betrokken is,
is zo ouderwets als dat het modern is. De nieuwe generatie van innoveerders zit in de schoolbanken. Een generatie die opgroeit te midden van mogelijkheden, maar nog altijd op zoek gaat naar die nieuwe uitdagingen en verbeteringen in ons dagelijks leven.
Daarom verbindt De Maatschappij zich aan het onderwijs dat bijdraagt aan een stimulerende, ondernemende maatschappij.

De Techniekprijs 2014 wordt uitgereikt aan een bijzonder talent in het
MBO Techniekonderwijs in regio Zaanstreek -Waterland.
De uitreiking vindt plaats op 3 september om 19:00 uur in het stadhuis in Zaanstad
waar de jaarlijkse uitreiking van de Techniekprijs plaatsvindt.
Voor meer informatie klik hier 

Genomineerden voor Techniekprijs 2014

Van Twitter tot jaarcongres 2014

Anders dan andere jaren heeft De Maatschappij voor het jaarcongres 2014 meer en strategisch social media ingezet om publiciteit en zo meer bezoekers voor het jaarcongres aan te trekken. En met effect! We ontmoetten Lonneke Boons
van New Label. Op Twitter bekend als @LonnekeBoons. Via Twitter kwam zij te weten over het jaarcongres en raakte zij geïnteresseerd. Het landelijk bureau stelde haar uit nieuwsgierigheid naar haar beleving enkele vragen.

Wie ben je en wat doe je?

Ik ben Lonneke Boons, eigenaar van New-Label. Ik coach medewerkers bij stress en burn-out, zodat ze weer met plezier naar het werk gaan. Ik begeleid mensen 1-op-1 en bied oplossingen op maat. Samen pakken we de oorzaak van stress aan door te kijken naar de praktische zaken én de persoonlijke kwaliteiten van de medewerker.

Hoe wist je van het jaarcongres?
Ik zag op Twitter een tweet over het jaarcongres 2014 voorbij komen en  mij gelijk aangemeld. Het was heel makkelijk om je aan te melden. Laagdrempelig, omdat ook
niet-leden konden deelnemen. Verder vond ik de opzet van de dag ongecompliceerd.
Het thema en de sprekers van de verschillende sessies spraken mij zeer aan. Ik kon op de website zien wie zich al ingeschreven hadden. Zo wist ik te voren wie ik er kon verwachten en ontmoeten.

Hoe heb je het jaarcongres ervaren?

Ik heb mij aangemeld voor het jaarcongres om nieuwe mensen te ontmoeten. Het congres voelde voor mij als een warm bad. Alles was goed geregeld, heel compleet met lunch, drankjes en avondeten. Het jaarcongres voldeed absoluut aan mijn verwachtingen en zelfs meer dan dat. Het viel mij op dat veel mensen elkaar al kenden. Dat was leuk om te zien. Er heerste een ongedwongen sfeer.

Hoe denk je na je bezoek aan het jaarcongres over De Maatschappij?

Ik denk dat De Maatschappij een toegevoegde waarde kan zijn voor mijn bedrijf New-Label. Ik denk er zeker over om ook naar andere bijeenkomsten toe te gaan. Ik vind de leden van De Maatschappij heel divers en gezellig. Maar ik vind ook dat er wel wat meer jongere mensen mogen aansluiten. Ik overweeg nog om lid te worden.
In mijn regio is nog niet zo lang geleden een departement opgestart. Ik ga kijken wat ze willen gaan organiseren en of dat bij mijn bedrijf aansluit.

Heb je nog tips, argumenten of ideeën die je zou willen delen met de leden van De Maatschappij?

Probeer ook jongere mensen aan te trekken, denk aan een samenwerking met onderwijsinstellingen en businesscoaches.

En tot slot?
Bedankt voor een super jaarcongres!

Met mijn neus in de boter

6 mei was mijn eerste dag als communicatiemedewerker op het landelijk bureau van De Maatschappij. Ter vervanging van Corine die een paar maanden afwezig is wegens zwangerschapsverlof. Uiteraard had ik mij ingelezen en een beeld gevormd van de organisatie. Gevormd op basis van de gesprekken met de collega’s en de informatie die op de website staat.

Na een paar weken inwerken was het dan toch echt helemaal aan mij. Dat betekende, ondanks de inwerkperiode,  een duik in het diepe. Met de gedachte ‘in het diepe leer je zwemmen’ ging ik  voortvarend aan de slag. Onderweg kwam ik enkele stromingen tegen. Daarop heb ik zo goed en zo kwaad als dat ging geanticipeerd.

Als u nu denkt ’waar gaat dit over?’ Dat dacht ik dus ook, zeg ik lachend. Want de vereniging De Maatschappij is niet een gewone werkorganisatie en zeker geen gewoon netwerk. Dat werd mij gaandeweg in de voorbereidingen naar het jaarcongres 2014 toe steeds meer duidelijk.
Een presentatie in elkaar zetten, betekende niet slechts de juiste plaatjes bij elkaar zetten, maar ook je verdiepen in waar De Maatschappij voor staat en wat we doen. Een speech voor de voorzitter bleef niet bij grote lijnen maar ging ook om de juiste toon te zetten en de details over de samenwerkingsverbanden in kaart te brengen.

De mini-expositie met kunsthistorische schatten die aan het Openluchtmuseum  geschonken zouden worden tijdens het jaarcongres, bleek een project op zich met een nauwe samenwerking tussen bestuursleden, museum en deskundigen. De vertaling van een idee naar concrete tentoonstelling, inclusief interne en externe PR en prijsvraag kwam niet zomaar tot stand. Zonder enig draaiboek werd dat een leuke uitdaging. Het was dan ook heel leuk om als resultaat te zien hoe de leden geïnteresseerd langs de objecten liepen en enthousiast de prijsvraag invulden. Het extra toefje slagroom op de taart.

Met het jaarcongres werd mijn plaatje compleet. Ik viel wat dat betreft echt met mijn neus in de boter.  Het was een groot feest. Een dag met leuke ontmoetingen, goede gesprekken, inspirerende sprekers en een presentator die vaak op hilarische wijze het programma aan elkaar wist te verbinden, maakten voor mij een compleet beeld van De Maatschappij als netwerkorganisatie.

Ik heb veel handen mogen schudden. Wat mij opviel is dat men erg open is naar elkaar. Ongeacht de achtergrond, de verschillen of raakvlakken, maar altijd erg geïnteresseerd in wat de ander beweegt. De leden van De Maatschappij delen geen visitekaartjes met elkaar uit om winst te behalen maar om interesse in de ander te tonen. Ik ben blij dat ik daar deelgenoot van mag zijn.

Chantal Linnemann, communicatiemedewerker landelijk bureau